ﺎﻫ ﻭﻗﺘﺎ ﻣﺎ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻃﻮﻻﻧ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﻤﻮﻥ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸﻢ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻨﻢ ﻪ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﺘﺮﻦ ﺩﺍﺭﺍ ﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﻔﻤﻮﻥ ﻣﺮﻩ ﻭ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﺸﻪ، ﻫﻤﻮﻥ ﺟﻮونی مون ﻭ زمانیه ﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﺖ ﺗﺮﻦ ﺷل ﻭ ﺑ ﺑﻬﺎﺗﺮﻦ ﻗﻤﺖ ﺩﺍﺭﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﺪﻢ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻣﻮﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﻤﻮﻥ ﻣﺮن ﻭ ﺩﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺸﺘ ﻧﺪﺍﺭﻥ. ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻨﻪ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩ ﺧﻮﺑ ﺑﺮﺍﻣﻮﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷن، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻨﻪ ﻟﺬﺗ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﺮ ﺷﺪﻩ ﺯﻧﺪﻤﻮﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻨﻪ ﺎﺭ ﻣﻔﺪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻭ ﺯﻧﺪﻤﻮﻥ ﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻨﻪ ﺰ ﺗﺎﺯﻩ ﺍ ﺎﺩ ﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻨﻪ ﺣﺘ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺳﻼﻣﺘﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺮﺳﻢ ﻪ ﻣﺒﻨﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻃﻮﻻﻧ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺟﻮﻭﻧ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺯﻧﺪﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻢ ﺑﻪ ﻫ. ﻭ ﺍ ﺎﺵ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻣﺎﻢ ﺧﻠ ﺩﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺧﻠ ﻫﺎﺷﻮﻧﻮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺍﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺗ ﻪ ﻫﻤﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺮﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﺎﺗﺸﻮﻧﻭ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻦ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﺎﺩ ﻣﺎﺭﻡ.
ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺩﺑﺮﺳﺘﺎﻥ
ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻥ ﺴﺮ ﺑﻪ ﻫﺎ 14/15 ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺮ ﻭ ﺷﻄﻮنی بودیم. اما یاﺩﻣﻪ ﺗﻮ ﻼﺳﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻪ ﻫﻤﺸﻪ ﻣﻮﺩﺏ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎ ﺑﻠﻮﻧﺪ ﻫﻤﺸﻪ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﻭ ﺖ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻣﺨﻤﻞ ﺯﺭﺷ ﺍﺗﻮ ﺯﺩﻩ ﺵ ﻣﻮﻣﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻨﻪ ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﺷﻠﻮﻏﺎ ﻭ ﺷﻄﻮﻧﺎ ﺑﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻠ ﻣﻮﺩﺏ ﻭ ﻣﺘﻦ ﻣﻮﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺮﺩ ﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﻠ ﺟﺪﺪ ﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻮﺍﻟ ﺁﺫﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﺮﻭﺯ ﻧﺎﻇﻤﻤﻮﻥ ﺁﻗﺎ ﺎﺷﺎ ﻭﺳﻂ ﻼﺱ ﺩﺭﺱ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺍﻭﻥ ﺴﺮ ﺖ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺯﺭﺷ ﻮﺵ ﺭﻭ ﺻﺪﺍ ﺮﺩ ﻭ ﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﻻﻥ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺩﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻧﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺧﺮﺍﺟﻪ. ﻫﻤﻪ ﻼﺱ ﺣﺘ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﻮﻧﻢ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻭ ﺍﻧﺸﺖ ﺑﻪ ﺩﻫﻦ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻪ ﺴﺮ ﺑﻪ ﺍﻦ ﻣﻮﺩﺑ ﻪ ﺎﺭ ﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻪ ﺑﺎﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﺸﺪ. ﺁﻗﺎ ﺎﺷﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺳﻨﺶ ﺯﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺪ ﺑﺮﻩ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺰﺭﺴﺎﻻﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﻞ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺩﻪ ﻧﺒﺎﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺩ. ﻫﻤﻪ ﺮﺳﺪﻢ ﻣﻪ ﻨﺪ ﺳﺎﻟش بود؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺳﺎﻝ. ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻫﻤﻮ ﻧﺎﻩ ﻣﺮﺩﻢ ﻭﺍ ﺍﻦ ﺴﺮ ﺳﺎﻟﺸﻪ، ﺳﺎاااﻝ. ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺖ ﺳﻦ ﺳﺎﻟ ﺑﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻥ ﺭﻭﺎ ﺑﻮﺩ.
ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﻓﺮ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻔﺘﻢ ﻭﺍﺍﺍﺍ ﺴﺮ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺸﻪ ﻣﺸﻪ. ﻣﺸﻢ ﻪ ﻣﺮﺩ ﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧ ﺭﺳﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺧﺘﺎﺭ ﺯﻧﺪﺶ ﺩﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺷﻪ ﻭ ﻫﺮﺎﺭ ﺑﺨﻮﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻨﻪ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺴی هﻢ ﺟﻮﺍﺑ ﺲ ﻧﺪﻩ.
ﺍﻻﻥ ﺩﻗﻘﺎ 21 ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﻼﺱ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﺬﺭﻩ ﻭ ﻣﻨﻪ 15 ﺳﺎﻟﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﺪﻡ 36 ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻭﻧﺮﻭﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺜﻞ ﻓﻠﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﻭﺿﻮﺡ ﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﺸﻤﺎﻡ ﺭﻩ ﻣﺮﻩ ﻭ ﺍﻧﺎﺭ ﺗﻮ ﻫﻤﻮﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺴﺘﻢ.
ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘ ﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎت طی شده در ﺍﻦ 21 ﺳﺎﻝ ﺳﺮ ﺷﺪﻩ ﻋﻤﺮﻡ ﻓﺮ ﻣﻨﻢ ﺧﻠ ﺟﺎﻫﺎ ﻣﺒﻨﻢ ﻪ ﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗ ﺮﺩﻡ ﻪ ﺗﺼﻤﻤﺎﺕ ﺑﺨﻮﺩ ﺮﻓﺘﻢ ﻪ ﺯﻧﺪﻤﻮ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﺮ ﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻧﺪ ﺭﻭﺑﻪ ﺟﻠﻮﺵ ﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﺮﺩ. ﺳﺎﻝ ﺁﺧﺮ ﺗﺤﺼﻠﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺎﺭ ﻪ ﺑﺮﺍ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻣﺶ ﺩﺍﺩﻡ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺰ ﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮﺵ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﺸﺪ ﻪ ﺑﺮﺳﻢ ﻭ ﻫ ﺴ ﺗﺎ ﻫﻤﻦ ﺍﻻﻥ ﺍﺯ ﺍﻦ ﻣﺴﻠﻪ ﺰ ﻧﻔﻬﻤﺪﻩ ﻭ ﻧﺸﻨﺪﻩ.
ﻧﻤﺘﻮﻧﻢ ﺑﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫ ﺮﺩﻡ ﻭ ﺸﻤﻮﻧﻢ ﻭﻟ ﻣﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻤﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺎﺭ ﺑﻨﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﺍﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻪ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭ ﻭ ﺭﻭﺎ ﻨﺪﻦ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺬﺭﻡ. ﺧﻠ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺘﻬﺎ ﺩﻪ ﺯﻧﺪﻤﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻦ ﺗﺮﺗﺐ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺳﻮﺯﻭﻧﺪﻡ ﻫﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻢ ﺗﺠﺮﺑﺎﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺬﺷﺖ ﻫﺎ ﻪ ﺧﻠ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﻢ ﻧﺒﺎﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﻭﻟ ﺮﺩﻡ.
ﺑﻬﺮ ﺣﺎﻝ ﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺩﻪ ﺬﺷﺘﻦ ﻭ ﻣﻦ ﻨﺪ ﻭﻗﺘﻪ ﻪ ﺗﺼﻤﻢ ﺮﻓﺘﻢ ﺍﺯﻦ ﺑﺒﻌﺪ ﺯﻧﺪﻤﻮ ﻋﻮﺽ ﻨﻢ ﻫﻢ دانشگاه برم ﻫﻢ ﺯﺑﺎﻧﻤﻮ ﺗﻘﻮﺖ ﻨﻢ ﻫﻢ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺳﻨﺘﻮﺭ ﺭﻭ ﺎﺩ ﺑﺮﻡ و هم ﺧﻠ ﺎﺭﻫﺎ ﺩﻪ ﻪ ﻣﺒﺎﺴﺖ ﺧﻠ ﻗﺒﻞ ﺗﺮﻫﺎ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮﻥ ﻣﺪﺍﺩﻡ ﻭ ﻧﺪﺍﺩﻡ. ﺷﺎﺪ 36 ﺳﺎﻟ ﺧﻠ ﺩﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﻫﻢ ﻧﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺸﻪ ﻣﺘﻮﺍﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺮﺩ ﻭ ﺰﻫﺎ ﺭﻭ ﻪ ﻫﻤﺸﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﺮﺳ ﻭ ﺎﺭﻫﺎ ﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﺨﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻧﺪﺍﺩﻢ، ﺑﺎ ﺳﻬﻞ ﺍﻧﺎﺭ ﺑﺎ ﺑ ﺍﻫﻤﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﺍﺩﻧﺸﻮﻥ ﺑﺎ ﺑﺨﺎﻟ؛ ﻭ ﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﺩ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻪ ﺰ ﺑﺠﺰ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺮﺑﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ 21 ﺳﺎﻝ ﺬﺷﺘﻪ ﺯﻧﺪﺖ ﺩﻟﺘﻮ ﻧﻤﺴﻮﺯﻭﻧﻪ ﻪ ﺑﺨﻮﺩﺕ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺒﻨ ﻣﺘﻮﻧﺴﺘ ﺧﻠ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻦ ﺰ ﻪ ﻫﺴﺘ ﺑﺎﺷ.
ﺍﻣﺎ ﻣﺸﻪ ﺣﺴﺮﺗﻬﺎ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺬﺷﺘﻪ ﺭﻭ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺮﺩ ﻣﺸﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﺬﺍﺷﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﺘﺎﺭﺕ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺰﻩ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺑﺸﺘﺮ ﻭ ﺍﻣﺪ ﻣﺘﻮﻧ ﺯﻧﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍ ﺭﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻨ.
ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻪ ﺩﺍﺭﻢ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻧﻢ. ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻨﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺷﺎﺪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻨﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﻡ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﻭ ﺭﻭﺎ ﻪ ﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺑﺨﺎﻃﺮﺵ ﺗﺤﺼﻠﻢ ﺭﻭ ﻭﻝ ﻧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﻟﻢ ﻣﺨﺎﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﺭﺷﺘﻪ ﺗﺤﺼﻠ ﻪ ﺁﺭﺯﻭﺷﻮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭﺳﻢ ﺭﻭ ﺑﺨﻮﻧﻢ ﻭ ﺗﻮﺵ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺸﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺎﺭ ﻪ ﻣﺒﺎﺴﺖ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﻭﻟ ﺑﺎ ﻓﺪﺍﺎﺭ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺩﻭﺳﺘ ﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺖ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺬﺷﺘﻢ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻧﺪﻭﻧﺴﺖ ﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﺑﺮﻡ،
"ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺮﺩﻡ"
ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻢ ﻪ ﺯﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﺪ ﺎﺭﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻪ ﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻡ ﺑﺮﺍ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺪﻢ ﻪ ﺑﻪ ﺍﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﻔﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺯﻧﺪﻢ ﺑﺪﻫﺎﺭ ﻧﺸﻢ، ﻭ ﻫﻤﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻠ ﺍﺯ ﺎﺭﻫﺎ ﺩﻪ ﻪ ﺑﺎﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺸﺮﻓﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺯﻧﺪﻢ ﺑﺎﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮﻥ ﻣﺪﺍﺩﻡ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻇﻠﻢ ﺮﺩﻡ.
""ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ، ﺧﻠ ﻣﻬﻤﻪ؛ ﺧﻠ""
.
ﻭ ,ﻪ ,ﺑﻪ ,ﺍﺯ ,ﺭﻭ ,ﺑﺎ ,ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻨﻪ ,ﻪ ﺑﻪ ,ﺩﺭ ﺣﻖ ,ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ,ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺪﻭﻥ
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺍﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺗ ﻪ ﻫﻤﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺮﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﺎﺗﺸﻮﻧﻭ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻦ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﺎﺩ ﻣﺎﺭﻡ.
ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺩﺑﺮﺳﺘﺎﻥ
ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻥ ﺴﺮ ﺑﻪ ﻫﺎ 14/15 ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺮ ﻭ ﺷﻄﻮنی بودیم. اما یاﺩﻣﻪ ﺗﻮ ﻼﺳﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻪ ﻫﻤﺸﻪ ﻣﻮﺩﺏ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎ ﺑﻠﻮﻧﺪ ﻫﻤﺸﻪ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﻭ ﺖ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻣﺨﻤﻞ ﺯﺭﺷ ﺍﺗﻮ ﺯﺩﻩ ﺵ ﻣﻮﻣﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻨﻪ ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﺷﻠﻮﻏﺎ ﻭ ﺷﻄﻮﻧﺎ ﺑﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻠ ﻣﻮﺩﺏ ﻭ ﻣﺘﻦ ﻣﻮﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺮﺩ ﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﻠ ﺟﺪﺪ ﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻮﺍﻟ ﺁﺫﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﺮﻭﺯ ﻧﺎﻇﻤﻤﻮﻥ ﺁﻗﺎ ﺎﺷﺎ ﻭﺳﻂ ﻼﺱ ﺩﺭﺱ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺍﻭﻥ ﺴﺮ ﺖ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺯﺭﺷ ﻮﺵ ﺭﻭ ﺻﺪﺍ ﺮﺩ ﻭ ﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﻻﻥ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺩﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻧﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺧﺮﺍﺟﻪ. ﻫﻤﻪ ﻼﺱ ﺣﺘ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﻮﻧﻢ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻭ ﺍﻧﺸﺖ ﺑﻪ ﺩﻫﻦ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻪ ﺴﺮ ﺑﻪ ﺍﻦ ﻣﻮﺩﺑ ﻪ ﺎﺭ ﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻪ ﺑﺎﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﺸﺪ. ﺁﻗﺎ ﺎﺷﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺳﻨﺶ ﺯﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺪ ﺑﺮﻩ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺰﺭﺴﺎﻻﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﻞ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺩﻪ ﻧﺒﺎﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺩ. ﻫﻤﻪ ﺮﺳﺪﻢ ﻣﻪ ﻨﺪ ﺳﺎﻟش بود؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺳﺎﻝ. ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻫﻤﻮ ﻧﺎﻩ ﻣﺮﺩﻢ ﻭﺍ ﺍﻦ ﺴﺮ ﺳﺎﻟﺸﻪ، ﺳﺎاااﻝ. ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺖ ﺳﻦ ﺳﺎﻟ ﺑﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻥ ﺭﻭﺎ ﺑﻮﺩ.
ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﻓﺮ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻔﺘﻢ ﻭﺍﺍﺍﺍ ﺴﺮ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺸﻪ ﻣﺸﻪ. ﻣﺸﻢ ﻪ ﻣﺮﺩ ﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧ ﺭﺳﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺧﺘﺎﺭ ﺯﻧﺪﺶ ﺩﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺷﻪ ﻭ ﻫﺮﺎﺭ ﺑﺨﻮﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻨﻪ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺴی هﻢ ﺟﻮﺍﺑ ﺲ ﻧﺪﻩ.
ﺍﻻﻥ ﺩﻗﻘﺎ 21 ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﻼﺱ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﺬﺭﻩ ﻭ ﻣﻨﻪ 15 ﺳﺎﻟﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﺪﻡ 36 ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻭﻧﺮﻭﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺜﻞ ﻓﻠﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﻭﺿﻮﺡ ﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﺸﻤﺎﻡ ﺭﻩ ﻣﺮﻩ ﻭ ﺍﻧﺎﺭ ﺗﻮ ﻫﻤﻮﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺴﺘﻢ.
ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘ ﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎت طی شده در ﺍﻦ 21 ﺳﺎﻝ ﺳﺮ ﺷﺪﻩ ﻋﻤﺮﻡ ﻓﺮ ﻣﻨﻢ ﺧﻠ ﺟﺎﻫﺎ ﻣﺒﻨﻢ ﻪ ﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗ ﺮﺩﻡ ﻪ ﺗﺼﻤﻤﺎﺕ ﺑﺨﻮﺩ ﺮﻓﺘﻢ ﻪ ﺯﻧﺪﻤﻮ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﺮ ﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻧﺪ ﺭﻭﺑﻪ ﺟﻠﻮﺵ ﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﺮﺩ. ﺳﺎﻝ ﺁﺧﺮ ﺗﺤﺼﻠﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺎﺭ ﻪ ﺑﺮﺍ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻣﺶ ﺩﺍﺩﻡ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺰ ﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮﺵ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﺸﺪ ﻪ ﺑﺮﺳﻢ ﻭ ﻫ ﺴ ﺗﺎ ﻫﻤﻦ ﺍﻻﻥ ﺍﺯ ﺍﻦ ﻣﺴﻠﻪ ﺰ ﻧﻔﻬﻤﺪﻩ ﻭ ﻧﺸﻨﺪﻩ.
ﻧﻤﺘﻮﻧﻢ ﺑﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫ ﺮﺩﻡ ﻭ ﺸﻤﻮﻧﻢ ﻭﻟ ﻣﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻤﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺎﺭ ﺑﻨﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﺍﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻪ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭ ﻭ ﺭﻭﺎ ﻨﺪﻦ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺬﺭﻡ. ﺧﻠ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺘﻬﺎ ﺩﻪ ﺯﻧﺪﻤﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻦ ﺗﺮﺗﺐ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺳﻮﺯﻭﻧﺪﻡ ﻫﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻢ ﺗﺠﺮﺑﺎﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺬﺷﺖ ﻫﺎ ﻪ ﺧﻠ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﻢ ﻧﺒﺎﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﻭﻟ ﺮﺩﻡ.
ﺑﻬﺮ ﺣﺎﻝ ﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺩﻪ ﺬﺷﺘﻦ ﻭ ﻣﻦ ﻨﺪ ﻭﻗﺘﻪ ﻪ ﺗﺼﻤﻢ ﺮﻓﺘﻢ ﺍﺯﻦ ﺑﺒﻌﺪ ﺯﻧﺪﻤﻮ ﻋﻮﺽ ﻨﻢ ﻫﻢ دانشگاه برم ﻫﻢ ﺯﺑﺎﻧﻤﻮ ﺗﻘﻮﺖ ﻨﻢ ﻫﻢ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺳﻨﺘﻮﺭ ﺭﻭ ﺎﺩ ﺑﺮﻡ و هم ﺧﻠ ﺎﺭﻫﺎ ﺩﻪ ﻪ ﻣﺒﺎﺴﺖ ﺧﻠ ﻗﺒﻞ ﺗﺮﻫﺎ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮﻥ ﻣﺪﺍﺩﻡ ﻭ ﻧﺪﺍﺩﻡ. ﺷﺎﺪ 36 ﺳﺎﻟ ﺧﻠ ﺩﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﻫﻢ ﻧﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺸﻪ ﻣﺘﻮﺍﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺮﺩ ﻭ ﺰﻫﺎ ﺭﻭ ﻪ ﻫﻤﺸﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﺮﺳ ﻭ ﺎﺭﻫﺎ ﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﺨﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻧﺪﺍﺩﻢ، ﺑﺎ ﺳﻬﻞ ﺍﻧﺎﺭ ﺑﺎ ﺑ ﺍﻫﻤﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﺍﺩﻧﺸﻮﻥ ﺑﺎ ﺑﺨﺎﻟ؛ ﻭ ﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﺩ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻪ ﺰ ﺑﺠﺰ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺮﺑﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ 21 ﺳﺎﻝ ﺬﺷﺘﻪ ﺯﻧﺪﺖ ﺩﻟﺘﻮ ﻧﻤﺴﻮﺯﻭﻧﻪ ﻪ ﺑﺨﻮﺩﺕ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺒﻨ ﻣﺘﻮﻧﺴﺘ ﺧﻠ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻦ ﺰ ﻪ ﻫﺴﺘ ﺑﺎﺷ.
ﺍﻣﺎ ﻣﺸﻪ ﺣﺴﺮﺗﻬﺎ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺬﺷﺘﻪ ﺭﻭ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺮﺩ ﻣﺸﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﺬﺍﺷﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﺘﺎﺭﺕ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺰﻩ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺑﺸﺘﺮ ﻭ ﺍﻣﺪ ﻣﺘﻮﻧ ﺯﻧﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍ ﺭﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻨ.
ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻪ ﺩﺍﺭﻢ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻧﻢ. ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻨﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺷﺎﺪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻨﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﻡ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﻭ ﺭﻭﺎ ﻪ ﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺑﺨﺎﻃﺮﺵ ﺗﺤﺼﻠﻢ ﺭﻭ ﻭﻝ ﻧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﻟﻢ ﻣﺨﺎﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﺭﺷﺘﻪ ﺗﺤﺼﻠ ﻪ ﺁﺭﺯﻭﺷﻮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭﺳﻢ ﺭﻭ ﺑﺨﻮﻧﻢ ﻭ ﺗﻮﺵ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺸﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺎﺭ ﻪ ﻣﺒﺎﺴﺖ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﻭﻟ ﺑﺎ ﻓﺪﺍﺎﺭ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺩﻭﺳﺘ ﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺖ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺬﺷﺘﻢ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻧﺪﻭﻧﺴﺖ ﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﺑﺮﻡ،
"ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺮﺩﻡ"
ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻢ ﻪ ﺯﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﺪ ﺎﺭﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻪ ﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻡ ﺑﺮﺍ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺪﻢ ﻪ ﺑﻪ ﺍﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﻔﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺯﻧﺪﻢ ﺑﺪﻫﺎﺭ ﻧﺸﻢ، ﻭ ﻫﻤﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻠ ﺍﺯ ﺎﺭﻫﺎ ﺩﻪ ﻪ ﺑﺎﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺸﺮﻓﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺯﻧﺪﻢ ﺑﺎﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮﻥ ﻣﺪﺍﺩﻡ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻇﻠﻢ ﺮﺩﻡ.
""ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ، ﺧﻠ ﻣﻬﻤﻪ؛ ﺧﻠ""
.
درباره این سایت